Η Σκοπιά βρίσκεται στο νότιο μέρος του Μενοίκιου όρους σε υψόμετρο 708 μέτρων και απέχει 42 χλμ. από τις Σέρρες και 27 χλμ από τη Δράμα.

Επιστρέφοντας από τη Δράμα και διασχίζοντας τη Μεσορράχη, πολλές φορές η πινακίδα που έγραφε «Σκοπιά» και το βέλος που έδειχνε η κατεύθυνση, με καλούσαν να αλλάξω πορεία και να γνωρίσω ένα χωριό, που ποτέ δεν είχε τύχει να επισκεφτώ. Το ταξίδι προς τη Σκοπιά το πραγματοποίησα την προηγούμενη Κυριακή και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.

Σε υψόμετρο 708 μέτρων και στις υπώρειες του Μενοίκιου όρους με καλωσόρισε ένα πετρόχτιστο χωριό «πνιγμένο» στο πράσινο. Ένας φιδίσιος, ανηφορικός δρόμος, με οδήγησε στην πλατεία, όπου δεσπόζει η εκκλησία του χωριού. Στηθαία και μαντρότοιχοι αλλά και σπίτια ολόκληρα, φτιαγμένα όλα με την κιτρινοκόκκινη πέτρα, που εξόρυξαν από το παρακείμενο βουνό κλέβουν τη ματιά και η σκέψη ταξιδεύει.

Μεγαλοπρεπές το κτήριο του τυροκομείου, όπου παράγεται τυρί ονομαστό, κασέρι κι άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα. Απέναντι από το τυροκομείο, η ταβέρνα του Αντρέα που έχει γίνει γαστρονομικός πόλος έλξης επισκεπτών όχι μόνο από τις Σέρρες αλλά και από τους γειτονικούς νομούς.

Παλιότερη ονομασία της Σκοπιάς ήταν Σκρίτζοβα και κατοικούνταν από σλαβόφωνο, ορθόδοξο πληθυσμό, ο οποίος εγκατέλειψε το χωριό μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και εγκαταστάθηκε στη γειτονική Βουλγαρία.

Σήμερα, η Σκοπιά κατοικείται από πρόσφυγες του Πόντου, που εγκαταστάθηκαν το 1918 και αργότερα το 1924 εδώ. Το ορεινό, όμως, έδαφος, η έλλειψη καλλιεργήσιμης γης, καθώς και η έλλειψη επικοινωνίας ανάγκασαν τους κατοίκους το 1939 να μετεγκατασταθούν στις Κρηνίδες Καβάλας και το 1950 στο Λιβαδοχώρι και τον Λευκότοπο Σερρών.

Τη δεκαετία 1960-1970 η ερήμωση της Σκοπιάς ήταν πια γεγονός, αφού όλοι σχεδόν οι νέοι μετανάστευσαν στη Γερμανία και την Αυστραλία.

Ωστόσο, εδώ και περίπου δύο δεκαετίες ένας αέρας επιστροφής στην πατρώα γη πνέει στη Σκοπιά. Οι άνθρωποι επιστρέφουν στον τόπο τους, αλλάζουν όψη στο χωριό τους, δίνουν ζωντάνια στα μισογκρεμισμένα σπίτια.

Η νοσταλγία των κατοίκων για τον τοπικό πολιτισμό, την ποντιακή γλώσσα, που είναι ακόμη ζωντανή, τα τραγούδια για τις χαμένες πατρίδες, την ξενιτιά και την αγάπη τους οδήγησαν το 1991 στην ίδρυση του Ποντιακού Συλλόγου του χωριού με την επωνυμία η «Ζωοδόχος Πηγή». Ένας δραστήριος σύλλογος, ο οποίος προγραμματίζει εκδηλώσεις κατά το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου, οπότε και γιορτάζει η εκκλησία τους τον Δεκαπενταύγουστο.