Πόσα ζευγάρια μάτια είδαν το νεκρό πετροκούναβο τις πέντε ημέρες που παρέμεινε στην άκρη του δρόμου στην έξοδο των Σερρών προς τη Δράμα;
Απόγευμα της περασμένης Παρασκευής 11 Απριλίου 2025 είδα σκοτωμένο ένα ζώο, στην έξοδο της πόλης προς τη Δράμα, λίγο μετά τη διασταύρωση του Νέου Σουλίου.
Νόμιζα πως ήταν σκυλί το δύστυχο ζώο, που εγκλωβίστηκε στην κίνηση των τροχοφόρων, που σε εκείνο ακριβώς το σημείο αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες, γιατί θεωρούν ότι έχουν απομακρυνθεί αρκετά από την κατοικημένη περιοχή.
Ως κλασσικός Έλληνας κι εγώ, αδιάφορος και «ωχαδερφιστής», άφησα κάποιους άλλους συμπολίτες μου, πιο ευαίσθητους και πιο φιλόζωους να ειδοποιήσουν τους αρμόδιους για να περιμαζέψουν το ζώο. Θα το είχα ήδη ξεχάσει το συμβάν και δεν θα απασχολούσε την αρθρογραφία του LionNews, αν για κακή μου τύχη τη Μεγάλη Τρίτη 15 Απριλίου δεν ξαναπερνούσα από το ίδιο σημείο και δεν ξαναέβλεπα το ίδιο ζώο, τυμπανισμένο πια, να βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση, που το είχα εντοπίσει εκείνη την Παρασκευή.
Στάθμευσα το αυτοκίνητό μου και πλησίασα. Αναγνώρισα πως ήταν κουνάβι το ζώο, που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου, έκανα κάποιες σκέψεις και προβληματίστηκα. Στη συνέχεια ρωτώντας κάποιον πιο ειδήμονα από εμένα σε θέματα πανίδας πληροφορήθηκα ότι επρόκειτο για «πετροκούναβο». Ένα πετροκούναβο, λοιπόν, στα πέριξ της πόλης, που θαμπώθηκε από τα φώτα των οχημάτων, που μπερδεύτηκε και έχασε τον προσανατολισμό του, που ο αγώνας επιβίωσης το έφερε πιο κοντά στο «βάρβαρο» είδος των ανθρώπων, που το αποτελείωσαν.
Ύστερα σκέφτηκα όλους εμάς, τους αδιάφορους ανθρώπους και τους «παρτάκηδες», που βλέπουμε την ασχήμια και το κακό και τα προσπερνάμε, που γινόμαστε ολοένα και περισσότερο «χοντρόπετσοι», που λιγοστεύουν οι ευαισθησίες μας και νομίζουμε πως έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τη σκληρή και ανάλγητη Πολιτεία κι έτσι «χαιρόμαστε».
Στο τέλος, όμως, αναρωτήθηκα: από εκείνη την Παρασκευή 11 Απριλίου έως τη Μεγάλη Τρίτη 15 Απριλίου, πόσα άραγε ζευγάρια μάτια είδαν το ίδιο ζώο στην άκρη του δρόμου; Όλες αυτές τις ημέρες δεν πέρασε από το σημείο ένας αστυνομικός, ένας αρμόδιος, ένας «άρχοντας» του τόπου;
Γιατί πάντοτε ο ευαίσθητος πολίτης πρέπει να συντρέχει, να διαμαρτύρεται και να επιζητά λύση σαν επαίτης και η Πολιτεία να αδιαφορεί; Πότε επιτέλους αυτός ο τόπος θα αποκτήσει υπηρεσίες και αρμόδιους, που πρώτοι θα φτάνουν στο κακό κι έτσι θα προστατεύουν τους πολίτες;
