Οι φωνές «ψεκασμένων» της γείτονας χώρας είναι το «πολιτικό ψωμί» που θρέφει τους αναλυτές της «σειράς» και τους διεθνολόγους της «οκάς»

Οι φωνές «ψεκασμένων» της γείτονας χώρας είναι το «πολιτικό ψωμί» που θρέφει τους αναλυτές της «σειράς», τους διεθνολόγους της «οκάς» και τους παντός είδους τηλεοπτικούς «προφήτες», που βαφτίζουν τον κιτρινισμό «ενημέρωση» και τον θεατρινισμό «ανάλυση»

Φυσικά, το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο έχει εδώ και καιρό τελειοποιήσει την τέχνη της φιλοξενίας κάθε λογής εθνικιστικής κορώνας από τη γείτονα χώρα, προβάλλοντάς την με τη δέουσα ένταση και την απαραίτητη δόση δραματουργίας.

Είναι το «πολιτικό ψωμί» που θρέφει τους αναλυτές της «σειράς», τους διεθνολόγους της «οκάς» και τους παντός είδους τηλεοπτικούς «προφήτες», που βαφτίζουν τον κιτρινισμό «ενημέρωση» και τον θεατρινισμό «ανάλυση».

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν τα δελτία ειδήσεων να γεμίσουν τα κενά ανάμεσα στις διαφημίσεις με «ήρωες με παντούφλες», προσφέροντας στο κοινό το απαραίτητο υλικό για καναπεδάτη αγανάκτηση;

Όταν, όμως, πρόκειται για όμοιες εγχώριες ακραίες φωνές, το σκηνικό αλλάζει. Το τηλεοπτικό κατεστημένο φορά τον μανδύα της σοβαροφάνειας και απορρίπτει τις εγχώριες «ψεκασμένες» απόψεις – και σωστά – από τον δημόσιο διάλογο.

Το ερώτημα, όμως, παραμένει: αυτή η διπλή «αντιμετώπιση» είναι πράγματι προϊόν ηθικής ανωτερότητας ή μήπως εξυπηρετεί την ατζέντα των πολιτικών «μαϊντανών» που ζουν και αναπνέουν για τα φώτα της δημοσιότητας;

Το ειρωνικότερο όλων είναι ότι οι ίδιοι «αναλυτές» που εμφανίζονται να «κατατροπώνουν» τους γείτονες, τους προσφέρουν ακούσια ένα ανεκτίμητο δώρο: χώρο και βήμα για να «διαφημίσουν» τις απόψεις τους στο ελληνικό κοινό. Αντί να απομονώσουμε τις φωνές της όξυνσης, τις μετατρέπουμε σε θέαμα και τις προσκαλούμε στο σαλόνι μας.

Μήπως, λοιπόν, το πολιτικό προσωπικό, ψάχνοντας το δικό του «πολιτικό επιούσιο», έχει εθιστεί τόσο στην ένταση και την αντιπαράθεση που αγνοεί παντελώς το κόστος της για το έθνος;

Και αν οι γείτονες υιοθετούσαν το ίδιο μοντέλο, γεμίζοντας τα πάνελ τους με δικούς τους «ήρωες με παντούφλες», δεν θα οδηγούμασταν σε έναν φαύλο κύκλο αμοιβαίας πυροδότησης, εξυπηρετώντας άριστα όσους βλέπουν την όξυνση ως εργαλείο προσωπικής ανέλιξης και ατομικής πολιτικής επιβίωσης;

Ίσως, τελικά, το πρόβλημα να μην είναι ποιος λέει τις περισσότερες «αρλούμπες», αλλά ποιος αποφασίζει να δώσει το μικρόφωνο – και σε ποιους.

The Scorching Pen