Η υψηλόσωμη τερματοφύλακας της γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας της Πανσερραϊκής ανήκε για 15 ολόκληρα χρόνια στο δυναμικό των «λιονταριών»
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 13 χρόνων και για τέσσερα περίπου χρόνια αγωνίστηκε στην Ροδόπη ’87. Εβδομαδιαία έκανε περίπου 400 χλμ μαζί με τον πατέρα της για τις ανάγκες των προπονήσεων και των αγώνων της ομάδας. Από μικρή ηλικία είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τον «άσσο’» και θαύμαζε τους τερματοφύλακες. Βέβαια, σαν παιδί παίζοντας στις αλάνες, τα αγοράκια συνήθιζαν να τη βάζουν στην άμυνα. Ο λόγος για την πολύπειρη, υψηλόσωμη γκολκίπερ της γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας της Πανσερραϊκής Στέλλα Μανιάκα, η οποία για 15 ολόκληρα χρόνια ανήκε στο έμψυχο δυναμικό των «λιονταριών».
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σουφλί Έβρου με οικογενειακές ρίζες από τις Σέρρες λόγω καταγωγής της μητέρας της. Μια ψυχωμένη, με δυνατή καρδιά τερματοφύλακας, η οποία αποτέλεσε την «κολώνα» της ομάδας των Σερρών και υπερασπίστηκε την εστία της με σθένος και πάθος. Μία θέση εξαιρετικά απαιτητική, αλλά η Στέλλα Μανιάκα μπόρεσε να αντεπεξέλθει πλήρως σε όλη τη διάρκεια του αγώνων με το προσωπικό της αγωνιστικό στυλ.
Ακολουθεί το κείμενο, που η ίδια δημοσίευσε σχετικά με την αποχώρησή της από την αγωνιστική δράση και το τέλος μιας αξιοζήλευτης ποδοσφαιρικής διαδρομής:
«Ύστερα από 15 χρόνια παρουσίας σε αυτή την ομάδα, ήρθε η στιγμή να πω το δικό μου “αντίο”. Όταν ξεκίνησε η σεζόν ήξερα μέσα μου πως είναι και η τελευταία. Αρχικά για να κάνω “χώρο στην ζωή μου” έχοντας άλλες βλέψεις για το μέλλον μου, αλλά πολλές φορές τα πράγματα αλλάζουν, οπότε στα μέσα της σεζόν η απόφαση έμεινε ίδια αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Ευχαριστώ όλες και όλους εκείνους με τους οποίους συμπορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, για τις στιγμές, τις νίκες, τις ήττες.
Φεύγω γεμάτη από εμπειρίες και υπερήφανη για την πορεία μας. Τιμή μου, που βρέθηκα σε αυτό το σύλλογο, τιμή μου για όσες και όσους γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί τους! Καλή συνέχεια σε όλες και μακάρι κάποτε το άθλημα, που αγαπήσαμε να πάρει τη θέση που του αξίζει χωρίς κούφιες ελπίδες, αχυρένια λόγια και υποσχέσεις από μια ΕΠΟ, που δεν σέβεται τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Μια φορά λιοντάρι, πάντα λιοντάρι!»
