Σερραίοι και Σερραίες αναζητούν καλύτερη επαγγελματική τύχη στο εξωτερικό αποδυναμώνοντας τη χώρα από ανθρώπους με ικανότητες
Άφωνος έμεινα , όταν ο φίλος μου ο Κώστας, μου ανακοίνωσε τις προάλλες ότι φεύγει για τη Σουηδία, όπου κατάφερε και βρήκε δουλειά. Γνώριζα πως ο Κώστας, εδώ και πέντε(5) περίπου μήνες ήταν άνεργος και απολύθηκε από κάποια σερραϊκή επιχείρηση, χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ήξερα ότι ο φίλος μου, όλο αυτό το χρονικό διάστημα της ανεργίας του έστελνε βιογραφικά σημειώματα, έδινε συνεντεύξεις, περνούσε από «κάστινγκ επιλογής». Η απελπισία του ήταν τέτοια ώστε η επικείμενη …«ξενιτιά» του μού προκάλεσε πανικό!
Ο Κώστας έκανε σπουδές σε πανεπιστήμιο της Ελλάδας, μεταπτυχιακές σπουδές στο Οντένσε της Δανίας και αναμφίβολα έχει όλα τα εχέγγυα του καταρτισμένου επιστήμονα στον τομέα του.
«Μην κάνεις κινήσεις πανικού», του είπα αρχικά, θεωρώντας πως η απόφασή του αυτή ήταν το αποτέλεσμα της ατελέσφορης συνεργασίας του με τις εταιρείες που είχε έρθει σε επαφή. «Κάνε υπομονή, θα βρεθεί κάτι στην Ελλάδα», του είπα κατόπιν, όταν μου εξηγούσε τις διαδοχικές συναντήσεις που είχε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα με διάφορες επιχειρήσεις.
«Δεν πρέπει να φύγεις, αποδυναμώνεις τη χώρα από ανθρώπους με ικανότητες σαν τις δικές σου», προσπάθησα να αγγίξω συναισθήματα εθνικής συνείδησης με τα λεγόμενά μου. Εκεί ήταν, όμως, που βίωσα τη μαζεμένη οργή του φίλου μου. Λόγια που είχαν πίκρα και παράπονο, λόγια γεμάτα αγανάκτηση και πόνο ψυχής ήρθαν ως απάντηση στις παραινέσεις μου για αναστροφή της απόφασής του.
Η Ελλάδα της φτώχειας, της ανεργίας, της σήψης των αξιών και της ατιμωρησίας των ενόχων, η Ελλάδα της φοροδιαφυγής και της «λαμογιάς» διώχνει τα ικανά και τα άξια παιδιά της, γιατί δεν μπορεί η ίδια να τα προστατεύσει. Όταν πλησιάζεις τα 30 σου χρόνια και είσαι αναγκασμένος να απλώνεις το χέρι στο συνταξιούχο πατέρα σου για χαρτζιλίκι, όταν όλες σου οι ανάγκες εξυπηρετούνται στην πατρική κατοικία, γιατί αδυνατείς να ανοίξεις τα φτερά σου, όταν απαξιώνεσαι ως επιστήμονας και ως πολίτης αυτής της χώρας, ε! τότε κλείνεις τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή και ξενιτεύεσαι.
Αυτό έκανε ο φίλος μου , αυτό κάνουν οι εκατοντάδες νέοι και νέες καθημερινά σε όλη τη χώρα, οδηγούμενοι από την απελπισία που σπέρνει τούτος ο τόπος σε κάθε του γωνιά. Όταν είσαι φοιτητής θεωρείς ότι η ζωή είναι ωραία! Όταν ολοκληρώνεις τις πανεπιστημιακές σου σπουδές, όταν συμπληρώνεις τις τελευταίες με μεταπτυχιακές, θεωρείς πως η ζωή (αυτή η ωραία που λέγαμε…) θα κατακτηθεί σε λίγο από εσένα! Όταν βγαίνεις στην αγορά εργασίας, θεωρείς πως η ζωή σου κάνει νάζια μέχρι να σου παραδοθεί. Όταν απολύεσαι, όμως, χωρίς λόγο και αιτία, τότε πια καταλαβαίνεις, πως έκανες λάθος στη θεωρία της ζωής και πως η ζωή είναι σκληρή και ανάλογα πρέπει αν της φερθείς κι εσύ.
Τι κάνεις λοιπόν; Εγκαταλείπεις οικογένεια, πατρίδα, φίλους και ξενιτεύεσαι. Ψάχνεις να βρεις τη ζωή που ονειρεύτηκες σε άλλους ουρανούς, λιγότερο γαλανούς αλλά περισσότερο δίκαιους.
