Η παρουσία μας στον κόσμο τούτο είναι προσωρινή και δεν αξίζει να φύγουμε για το αιώνιο ταξίδι χωρίς να έχουμε απολαύσει την κάθε στιγμή
Η ιστορία-ανέκδοτο έχει ειπωθεί κάποια στιγμή από όλους μας σε κάποια συζήτηση-κουβέντα. Αναφερόμαστε στον τύπο του οποίου ο γείτονάς είχε μία κατσίκα, και o οποίος όταν ερωτήθηκε τι επιθυμούσε να έχει, δεν ζήτησε έχει μία ή και περισσότερες κατσίκες, αλλά ζήτησε να… ψοφήσει αυτή του γείτονα!
Φυσικά και η ιστορία αυτή, είναι βγαλμένη από την ζωή και παραπέμπει σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν υψηλό αίσθημα της ζήλιας και του φθόνου για τον απέναντι τους.
Παρουσιάζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας, πιστεύοντας βαθιά μέσα τους, πως είναι περιορισμένοι στο περιθώρια της κοινωνικότητας, ανίκανοι για το οτιδήποτε και χωρίς ικανότητα να ξεχωρίζουν.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, καθώς βρίσκονται στα βάθη της ψυχικής τους διάβρωσης αισθάνονται ότι οι υπόλοιποι είναι ανώτεροι από εκείνους, πιστεύοντας πως δεν έχουν καμία πιθανότητα να αναρριχηθούν κάποια στιγμή της ζωής τους στο επίπεδο των άλλων.
Αντιθέτως, αρέσκονται στο να προσπαθούν να ρίξουν τους άλλους στο δικό τους επίπεδο, εξαπολύοντας ύβρεις, κατηγορίες, ειρωνεία, συκοφαντίες, αλλά και κουτσομπολεύοντας τους.
Με τον παράδοξο αυτό τρόπο, οι συγκεκριμένοι περιθωριακοί τύποι δημιουργούν έντεχνα μέσα στην ψυχική τους διαταραχή την άποψη πως δήθεν κάτι είναι και ότι είναι τάχα σπουδαίοι, με σκοπό την «αυτοϊκανοποίηση» τους, παρότι μέσα τους γνωρίζουν πως η σπουδαιότητα αυτή που παρουσιάζουν στο κόσμο, είναι ανύπαρκτη.
Η ιστορία με την κατσίκα, αφορά βέβαια τους ανθρώπους οι οποίοι ελέγχονται από την παθολογική ζήλια με αποτέλεσμα να φθονούν τους άλλους, δημιουργώντας προβλήματα, εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Η εξέλιξη αυτή, δεν επιτρέπει στους ίδιους να εξελιχθούν ή αν τελικά το καταφέρουν, να είναι κάτι προσωρινό.
Και όσο αυτοί οι ζηλόφθονες και κομπλεξικοί άνθρωποι επιθυμούν εκτός από την κατσίκα, να ψοφήσει… και ο γείτονας ο ίδιος, κάτι που αποτελεί πλέον φαινόμενο της εποχής, εμείς θα τους προτείναμε να δουν με άλλο μάτι τη ζωή, διότι η παρουσία μας στον κόσμο αυτό, είναι προσωρινή και είναι άδικο να μην χαρούμε την κάθε της στιγμή, παίρνοντας τον δρόμο για το αιώνιο ταξίδι με την συνείδηση μας, ήσυχη.
