Αυτή, η μικρή «ιεροτελεστία» των εθίμων αποτελεί αναπόφευκτη αναδρομή στο παρελθόν και μας μεταφέρει σε Χριστούγεννα μια άλλης εποχής

Η παράδοση, η πνευματική αυτή παρακαταθήκη που παραδίνεται από γενιά σε γενιά, αποτελεί θησαυρό του παρελθόντος, ο οποίος συγκεντρώνει μέσα του την πείρα, τις γνώσεις και την ιστορία της πνευματικής μας δημιουργίας.

Έτσι, με κατάνυξη και αγάπη στις παραδόσεις του τόπου μας, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, προσδίδοντας στις Άγιες τούτες μέρες το δικό μας νόημα μέσα από τα ήθη και τα έθιμα μας.

Κάλαντα, στολισμένα σπίτια, γιορτινά τραπέζια και φυσικά παραδοσιακά έθιμα.

Αυτή, η μικρή «ιεροτελεστία» των εθίμων αποτελεί αναπόφευκτη αναδρομή στο παρελθόν, μας μεταφέρει σε Χριστούγεννα μια άλλης εποχής, ίσως πιο απλά, πιο ανέμελα….

Ένα από τα έθιμα που μας έχει κληροδοτήσει η δική μας γενιά, είναι αυτό του Χριστόξυλου. Το έθιμο αυτό τηρείται στην Βόρεια Ελλάδα και κυρίως στα χωριά της Νιγρίτας.

Ο νοικοκύρης του σπιτιού από νωρίς το βράδυ της Παραμονής των Χριστουγέννων, αφού καθαριστεί επιμελώς το τζάκι και η καμινάδα, διαλέγει ένα μεγάλο και γερό κούτσουρο, συνήθως από πεύκο ή ελιά, ώστε να καίει περισσότερο.

Το βράδυ της παραμονής, η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το τζάκι, και ανάβει η φωτιά. Έτσι, σύμφωνα με το έθιμο, κατά την καύση του Χριστόξυλου ο μικρός Χριστός ζεσταίνεται στην κούνια του.

Σκοπός είναι, η φωτιά να διατηρηθεί, το δωδεκαήμερο των γιορτών, από την παραμονή των Χριστουγέννων έως και τα Φώτα.

Το Χριστόξυλο έχει τον χαρακτήρα ενός καθαρτικού εθίμου που συνδέεται με τη θρησκευτική πίστη και την προστασία της οικογένειας από το κακό.

Η πίστη στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα μας, με το πλούσιο ιδεολογικό τους περιεχόμενο, αφήνουν σφραγίδα στις καρδίες μας, ειδικά τις γιορτινές αυτές μέρες, αποτελώντας συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε δύο χρονικά άλλους κόσμους, συμβάλλοντας στην ενότητα της ιστορικής μας πορείας και της αγάπης μας για τις ρίζες μας.