Την εν λόγω αλεπού έβλεπαν για χρόνια πολίτες στην έξοδο των Σερρών προς τη Δράμα στο ύψος του Γενικού Νοσοκομείου

Πότε ένα άγριο ζώο αποφασίζει να αφήσει τα φυσικό του χώρο και να κατέβει σε ένα κατοικημένο τόπο προς αναζήτηση τροφής; Μα φυσικά, όταν η πείνα «χτυπήσει στο κόκκαλο», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος παππούς μου.

Εδώ και κάποια χρόνια λοιπόν, γνώριζα για την ύπαρξη μιας αλεπούς, την οποία μάλιστα συναντούσα πολύ συχνά στην έξοδο της πόλης προς τη Δράμα και στο ύψος περίπου του εργαστηρίου γνωστού ζαχαροπλαστείου των Σερρών.

Ομολογώ πως στην αρχή εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά του ζώου. Καστανοκόκκινο, πλούσιο τρίχωμα με μια φουντωτή υπέροχη ουρά και βήμα διστακτικό, αιφνιδιαζόταν από το απότομο φρενάρισμα των διερχόμενων οδηγών και βιαζόταν να τρυπώσει σε ένα χωράφι.

Ήξερα ότι η αλεπού των παραμυθιών των παιδικών μου χρόνων κατέβαινε στα κοτέτσια των χωριών και έτρωγε κότες. Τι ζητούσε, λοιπόν, η όμορφη αλεπού στην άκρη της πόλης, όπου οι κότες είναι απούσες; Έκανα τη σκέψη ότι η αλεπού που συναντούσα, χόρταινε με τα απομεινάρια του ζαχαροπλαστείου, ακριβώς επειδή η έλλειψη τροφής ανάγκασε το ζώο να αλλάξει συνήθειες…

«Μια αλεπού που τρώει γλυκά», έκανα τη σκέψη και χαμογέλασα! Τίτλος για παραμύθι ή αναγκαιότητα της πανίδας του τόπου μας;

Οι κότες κλείστηκαν σε πτηνοτροφεία, το κοτέτσια σχεδόν καταργήθηκαν, η τροφική αλυσίδα έσπασε κι ένας κρίκος της χάθηκε. Να λοιπόν, γιατί οι αλεπούδες αναγκάστηκαν να αλλάξουν διατροφικές συνήθειες. Να, γιατί η όμορφη αλεπού χόρταινε με τα γλυκά ενός ζαχαροπλαστείου!

ΚΡΙΜΑ, τις προάλλες τη βρήκα νεκρή στα ακριανά του οδοστρώματος, στο ίδιο περίπου σημείο. Απέναντι από το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής. Ήταν πανέμορφη. Κρίμα!