του Αθανάσιου Μπαντή

Τελικά, στην πολιτική μας σκηνή, ακόμα και η «ντεμέκ»… ευθιξία αποδεικνύεται… α λα καρτ. Για το ίδιο θέμα, όταν το πράγμα σφίγγει, δεν βλέπουμε παραιτήσεις – βλέπουμε παραιτήσεις επειδή ζητήθηκαν ρητά και επιτακτικά.

Κι ενώ γίνεται όλος αυτός ο θόρυβος, κάποιοι φεύγουν από την πόρτα της κυβέρνησης αλλά παραμένουν από το παράθυρο στα γραφεία του κόμματος, συνεχίζοντας απρόσκοπτα στους θώκους της κομματικής εξουσίας.

Κι εδώ ξεκινάει το παράλογο: Για το ίδιο θέμα, θεωρείσαι ακατάλληλος για κυβερνητική θέση, αλλά ταυτόχρονα κατάλληλος για να χειρίζεσαι τα διεθνή και τα εσωκομματικά!

Αλήθεια, ποιο είναι το μήνυμα που περνάμε στην κοινωνία;

Πού τελειώνει η ευθιξία και πού αρχίζει η υποκρισία;

Ποια αξιοπιστία και ποια «λογοδοσία» να πάρουμε στα σοβαρά, όταν οι κανόνες αλλάζουν κατά το δοκούν, και τα κομματικά κουκιά μετριούνται με άλλα μέτρα και σταθμά;

Η ουσία είναι μία: Αν η αποχώρηση ήταν αποτέλεσμα πραγματικής υπευθυνότητας, θα συνοδευόταν από παραιτήσεις από κάθε κομματική «καρέκλα».

Αν όλα ήταν καθαρά και ξάστερα, δεν θα υπήρχε ανάγκη για μυστικά κανάλια, για «WhatsApp μόνο, μην λες τίποτα», ούτε για «χειρουργικές» κινήσεις μακριά από τη θεσμική διαφάνεια.

Και όσο οι πολίτες βλέπουν «μισές» παραιτήσεις και «ολόκληρες» καρέκλες να παραμένουν ζεστές και τρυφερές, τόσο η δυσπιστία και η απαξίωση μεγαλώνουν.

Η κοινωνία βλέπει, συγκρίνει και καταλαβαίνει καλύτερα απ’ ό,τι νομίζουν μερικοί…